Narsisistler, aşk söz konusu olduğunda usta illüzyonistlerdir; partnerlerinin kalbini kazanmak için görkemli jestler, dramatik beyanlar ve görünüşte bitmek bilmeyen onaylamalar yaparlar.
İlk aşamalarda, “Beni sevmeyi bırakırsan, çok sert bir şey yapacağım. Sensiz bir hayatım yok,” gibi ifadeler özel, hatta gurur verici gelebilir; derin bir bağlılık ve kırılganlığın işaretleri gibi görünebilir. Ancak bu maskenin altında, gerçekten sevmekten çok tuzağa düşürmek için tasarlanmış hesaplı bir strateji yatar. Narsisistin “sevgisi” genellikle koşulludur ve bağımlılığı, kafa karışıklığını ve duygusal kaosu teşvik etmek için stratejik olarak sunulur. Onaylama olarak başlayan şey, yavaş yavaş incelikli bir kontrole dönüşür ve partnerin gerçeklik ve öz değer duygusunu kademeli olarak ortadan kaldırır. Parıltı ve dramın ardında, narsisist bir dizi manipülatif taktik kullanır; her biri, üstünlüğü korurken hedefini duygusal esaret altında tutmayı amaçlar. Bu stratejiler görünmez zincirler gibi işler ve çoğu zaman kurbanı en ufak bir güvence veya ‘mükemmel’ erken aşkın geri dönüşü için çaresiz bırakır. Bunlar, narsistlerin insanları aşk ağlarına hapsetmek için kullandıkları en zorlu beş yöntemdir ve bu, partnerinin sürekli olarak onay ve rahatlama arayışında olduğu tek taraflı bir oyuna dönüşür.Narsistler, kıskançlık, rekabet veya güvensizlik yaratmak için sıklıkla üçüncü bir kişiyi dahil ederler; bu bir eski sevgili, arkadaş veya aile üyesi olabilir. Üçgenleme yoluyla, birey dikkatini çekmek için rekabeti teşvik eder ve partnerini sürekli bir onay mücadelesine iter.Psikolojik çalışmalar, bu yöntemin kurbanları genellikle izole, güçsüz ve kafası karışık hissettirdiğini göstermektedir. ‘Neden eski sevgilim gibi olamıyorsun? Bağımlılıklarım konusunda hiçbir zaman sorun çıkarmadı.’ gibi ifadeler. Üçgen dinamiği genellikle ikiye karşı bir anlamına gelir ve kurbanın dışlanmış ve desteksiz hissetmesine neden olur. Duygusal kontrolü ellerinde tutarak bir kişiyle kahramanı, başka bir kişiyle de kurbanı dönüşümlü olarak oynayabilirler. Bu manipülasyon nadiren doğrudandır; endişe veya sıradan bir sohbetle sarmalanmıştır. Ancak etkisi uzun sürelidir: kurbanlar, ilişki bittikten sonra bile öz değerlerinden şüphe etmeye devam edebilirler.Duygusal şantaj, partnerin itaatini sağlamak için korku, suçluluk veya yükümlülük duygusunu kullanır. Narsistler, istekleriyle uyuşmayan davranışlar için sonuçlarla tehdit ederler: “Beni terk edersen, hayatını mahvederim” veya “Bunu sonsuza dek pişman olacaksın.” Şantaj ayrıca bir ödül de vaat edebilir: “Beni seviyorsan, benim için bunu yaparsın.” Partnerin duyguları manipülasyon aracı haline gelirken, kişisel tercihler ortadan kalkar. Duygusal şantaj, kontrolü sağlamak için zayıflıkları istismar etmeye ve korku veya suçluluk duygusu aşılamaya dayanır. Bu taktik, kurbanları, narsisti memnun etmemekten veya ona meydan okumaktan korkarak, zehirli bir döngü içinde tutar. Kurbanlar kendilerini kapana kısılmış hissederler ve manipülasyondan uzak kararlar alamazlar.Şantajlar çoğu zaman örtülü tehditler veya duygusal gösteriler şeklinde gelir; doğrudan olanlar değil.Narsistik bir âşığı tespit etmenin en basit yolu, partnerinin etrafındaki gerçekliği çarpıtması, gerçekleri çarpıtması, olayları inkâr etmesi veya kontrolü elinde tutmak için geçmişi yeniden yazmasıdır. Sözleri daha önce açıkça belli olsa bile, “Bunu asla söylemedim, hepsi kafanın içinde” diyebilirler. Bu ‘gaslighting’ yöntemi kafa karıştırır ve kurbanların kendi anılarını ve algılarını sorgulamasına neden olur. Zamanla, gerçeklik çarpıtması kişinin öz güvenini ve kendi yargılarına olan inancını aşındırır.
“Sadece bir şakaydı; biraz mizah kaldıramıyor musun?” gibi olayları tekrar tekrar çarpıtmak, kişinin kendine olan güvenini sorgulamasına neden olur. Psikolojik olarak, gerçeklik çarpıtması, kurbanı duygusal gerçek için narsiste bağımlı hale getirerek istikrarsızlaştırmayı ve yönünü şaşırtmayı amaçlar.Narsist, özel bir etki kazanmak için partnerini arkadaşlarından, ailesinden veya destek sistemlerinden kademeli olarak uzaklaştırabilir. “Kimse seni benim kadar iyi anlamıyor,” veya “Arkadaşların bu ilişki için uygun değil,” diyebilirler. İzolasyon, kurbanı daha bağımlı hale getirirken, narsist onun dünyayla tek bağlantısı haline gelir ve kurbanın hayatı bu tek kişi etrafında dönmeye başlar. Bu, narsistin ruhuna sadistçe bir zevk verir. “Ailen sürekli müdahale ediyor – bizi kıskandıklarını görmüyor musun?” gibi ifadeler, kişiyi sırf asılsız iddialara dayanarak yakınlarıyla bağlarını koparmaya teşvik eder. Psikolojiye göre, izolasyon manipülasyona karşı savunmasızlığı artırır ve sağlıklı duygusal destek yollarını kısıtlar. Bu süreç incelikli olabilir: cevapsız aramalar, iptal edilen planlar veya başkalarıyla geçirilen zamana karşı duyulan sessiz bir kızgınlık. Birisi, partnerinin hayatının merkezi olmaya ve dış etkiyi azaltmaya çalışıyorsa, bu salt sevgi veya ilgi değildir.İzolasyon aynı zamanda gerçeklik kontrollerini de engelliyor; partnerler, uyarı işaretlerini fark edebilecek diğer kişilerle notlarını karşılaştıramıyor.Narsistler, samimi özürler yerine sorumluluktan kaçınan veya suçu başka yöne çeken yanıtlar sunarlar. Bu, narsistin eylemlerine değil, kurbanın duygularına odaklanan “Kırıldığın için üzgünüm” şeklinde olabilir. Özür dilememek, partnerin deneyimini geçersiz kılar ve sorunları çözümsüz bırakır. Bazen “Beni kışkırtmasaydın, bağırmazdım” şeklinde de olabilir, “O kadar ciddi değildi”yi küçümseyebilir veya “Hatalar olur. Bunu büyük bir sorun haline getirmeyelim” gibi belirsiz bir pişmanlık duyabilirler. Bu yanıtlar, narsistin öz imajını korur ve savunmasızlığı veya hesap verebilirliği önler. Araştırmalar, narsistlerin genellikle empati eksikliği yaşadığını ve bu nedenle gerçek özür dilemeyi zorlaştırdığını, bunun sonucunda partnerlerin sıklıkla suçu içselleştirdiğini veya çatışmaları çözmeye çalışmaktan vazgeçtiğini göstermektedir.
